شاعري

ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ

ڪتاب ”ڪنول ٻُڪ ۾ چنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب سينيئر شاعر مير محمد پيرزادي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. سائين ميرمحمد پيرزادو بيماريءَ جي بستري تي رهندي ”ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ“ جو سپنو سجائيندي جيڪا سحر انگيز شاعري سرجي آهي، سچ ته هيئين سان هنڊائڻ جهڙي آهي، حساس دلين جي ترجماني ڪندڙ سندس ڪوتائن جا انڊلٺي رنگ مختلف صنفن جي روپ ۾ انساني صحيفن جو اهڙو اولڙو پسائين ٿا،
Title Cover of book ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ

ڪجلا سَرُ “ دوها ”

ڪجلا سَرُ “ دوها ”

ڪجلا سر جون ڪامڻيون، ڏيڍيءَ اک ڏسن،
ساري چاهت چت جي، پرکيو پوءِ به وڃن .

ڪجلا سر جون ڪامڻيون، اوچي ڳاٽ اچن،
چڳن ڦيرا چوطرف، پهرا واسينگن .

ڪجلا سر جون ڪامڻيون، جھمرِيُنِ جھول هلن،
ڊيلون ڊُسِڙِ تي ڊول سان، چِيهي چال چلن .

ڪجلا سر جون ڪامڻيون، سڌو سڏ نه ڏِينِ،
حال سمورا ميِڇَ سان، ساعت منجھه سَلِينِ .

ڪجلا سر جي ڪپ تي، چوليءَ ٽِڪُوُن چمڪن،
ايندڙ ويندڙ کي لڳي، اکيون ڄڻ ته هَڻنُ .

ڪجلا سر جي ڪپ تي، جھمِرِين سندي جھوڙِ،
انڊلٺ چُمڻ ڀونءِ جي، چاهي ڄڻ ٿي ڌُوڙِ .

ڪُومل ڪُنيان ڪپ تي، ڪجلا سر مانڌاڻُ،
ڪوري تِرِڇِيَلَ جسم سان، اجھو مِلان ٿو ڄاڻ .


ڪجلا سر جي جر جِي، آڻي هان جي بوند،
منهنجو هيئنڙو هيئن جَليِ، خاڪ نه ٿئي ها هوند .

ڪجلا سر تي ڪامڻي، تو جو ڪيو پنڌ،
واري پيرن کي چُمي، ليٽي پئي، پِي مَنَڌُ.

ڪجلا سر تي ڪامڻي، وهنجي اَسر ويل،
پنهنجي بوءِ بدن سان ڇڏيا، راتو ڪا رابيل.

لانڍ ڪُنيائون سَرَ تي، بولين جي گڏ جھومَ،
سج جي تجلن ڄڻ ته ڪا، جَرَ تي لائِي ڌومَ .

ٽلن پيون اِئين ٽوليون، ڪونجن جيئن ڪرڳلَ،
ڀونءِ ٿيان ان جُوءِ جي، ٿئي مٿان چِهِلَ پَهَلَ .

ڪجلا سَرَ جي جَرَ کي، رات چميو پئي چنڊ،
وائکا سڀ ٿي ويا هئا، رات سندا جي منڊَ .

ڪجلا سَرَ جي جل تي، تارن جو تُڙڳڻ،
ٻالڪ ڳولي ماءُ جو، ننڊ ۾ پيو ڄڻ ٿَڻُ .

ڪجلا سر کي ڪاش ڪو، ڏيان ڏوراپو آنءُ،
سال ٿيا هن سوڪ ۾، سوکو ڪر ڪو هانءُ .