ڪو به رايو ڪو نه رَکِيُئيِ ڪا رعايت ڇو نه ڪِيَئيِ،
موٽ ۾ مارڻ پڄاڻا تعزيت ڀي ڪو نه ڪِيَئيِ.
رات هو رهڙيو بدن ۽ ڏينهن ان تي ڏنگ هنيا،
جو ڪرڻ تو کي جڳائي، ڇو الا جي سو نه ڪيئي.
بيقراري ڀَڀَڙَ جيان ڀڙڪا ڏئي تو ۾ اُٿيِ،
ٻئي نه تو کي ڪجھه ڪيو ان جي رڳو ئي اون ڪِيَئيِ.
حال ڇوري ٻار جھڙو، رونقون جنهن کان رُٺيون،
دل ڌُتاري هٿ ڪري پَرَگھور ان جي پو نه ڪِيَئيِ.
ايئن دشمن ساڻ ڀي ويڌن ڪئي ڪنهن ڪا نه آ،
جيءُ جانڊهه ۾ وجھي ۽ خيال ان جو هو نه ڪِيَئيِ.
ڌوپ ساهن جا ڏئي لڙڪن سان ڌوئي جا رکيم،
پوءِ به ڇو هن دل سَڙيءَ کي چاهه ڇو چَئُونرو نه ڪِيَئيِ.
ياد آويءَ جي ڄِڀِيُنِ جيان هر وِٿيءَ مان پئي دُکي،
پوءِ به تپندڙ تن مٿان ڇو گوش ڪو گھرو نه ڪِيَئيِ.
ڍور ٽاهڙ جيان ڇِنايَئيِ پئي رسا جوڀن جڏهن،
پنهنجي نظرن ساڻ ان تي پاڻ ئي پهرو نه ڪِيَئيِ.
مُندَ بهاري ملڻ سان ڄڻ وقت کان اَڳُ وَئيِ اچي،
کَٽَڻَهارَنَ جي کلڻ جيان چاهه مان چهرو نه ڪِيَئيِ.
پياس لئه پاڻي جتي ڪٿ، پيار لئه هر هنڌ پرين،
گل کڙيو مکڙو دريءَ مان، ذهن کي ڀَئُونرو نه ڪِيَئيِ.
پنڌ پري هوندي پرينءَ جو، جي پڄڻ جي آس آ،
پاڻ کي ٺاهي پلڻ ۽ خيال کي گئونرو نه ڪِيَئيِ.