رهياسين پل دنيا ۾ جي، اَجايا يا سَجايا ٿيا،
ويا ڪي ڪارگر ڪم ۾، الائي سڀ اَجايا وِيا.
وري ڪڻڪن ڪيا آڀُون، وري پيا ڏينهن موٽڻ جا،
اُهي پاڙج،وڃڻ جي ويل، جيڪي تو وَچَنَ ها ڪِيا.
نباهيو نينهن ساوڻ آ وڏي ڪا وَس ڪري ڀِٽَ تي،
کُنڀِيُن جا ڏيک ڏوران ڄڻ، لٿا هي ڍنڍ تي ٻَگھلا.
ڪَٽيِ ايِئَن انتظارن جي، اَذِيتَ جاڳندي نيڻن،
سِناٽو رات پوئين ڄڻ ٻريا مندر اندر ڏيئا.
ستارا نيڻ پٽيو، رات ڳولي ڀونءِ تي جنهن کي،
اچڻ سان تنهن ئي اوشا جي، شرم کان ٻوٽجي ها ويا.
رُلائي رڻ اندر جواني هليو وئين اڻ ڏٺن ڏيهن،
رلن ڇورا ڇِنا سُڏِڪا، ڇُلن پِنبِڻيُنِ منجھان ڳوڙها.
پڇي دل ٿي، ائين ڪيسين، ڏُنگا هن ڏيهه جا سهبا؟
عمر جا پل پکين وانگي، لڳي تاڙي ڏين ڀڙڪا.
اسان ڏي ڪالھه ڀٽ تان ڪنهن پَهِيءَ آندا سنيها هي،
مُڪِيُون نينڍون ڪيئي ڳانن، کَٿي جا رنگ سڏن ٿا پيا.
علڻ آلاپ آسا جا،ڪڇيا ڪينر منجھان جيئن ئي،
چمي نيلون ڀٽائي جون، وِيا ويٺل وڄائي ها.
تڪي راهون تماچيءَ جون، لَڙِي نيڻن منجھان جي پيا،
بڻي سي لڙڪ نوريءَ جا، ڪنول ڪينجھر مٿان جھوميا.