وئي آهه مدت لنگھي پوءِ مس مس،
وري آهه برکا،
جليا پوءِ به اڌما !
گلابي مهارن تي رابيل ڏندڙا، گلن هار مکڙي مان جھلڪار ڏين ٿا،
۽ گفتار جا هارمونيم ٿي ڇيڙي، ته گفتا سرن جي به ٻهڪار ڏين ٿا،
انهي سحر ۾ يار راتيون رڱيون سي،
برهه ۾ ڪي بيباڪ باتيون ڪيون سي،
مليا پوءِ به صدما،
جليا پوءِ به اڌما !
ڀري نيڻ_وٽيون جو مڌ ٿا ورهائن، ته پياڪن جا ڪي ئي ولر پيا اچن،
سروپي ۽ ساڃهه وٺي سونهن جي، ننگا نينهن نعرا هنيو پيا نچن،
قدر تن کي قيمت سري سونهن جي،
جنين ٿَڃُ پيتي ڀليءَ ڀونءِ جي،
امر ٿيا سي لمحا،
جليا پوءِ به اڌما !
نگاهون نگاهن سان ٻکجي وڃن ٿيون،ائين ڄڻ ڪُنڍِيءَ مينهن جي پُورَ ۾،
ملن ٿيون ميارون ڏکن جا ڏوراپا، ۽ سوَ سوَ سنيها نگھه گھور ۾،
توهان مڌ پياري، اسان ئي مڃوسون،
توهان جا مياري، اسان ئي مڃوسون،
مگر هاءِ جذبا،
جليا پوءِ به اڌما،
نه آ پيار جي پوءِ اسان جي وڃڻ سان، اُداسي اوهان تي وڃي ڇانئجي ڇو،
هو ڪٺور بادل پياسِن بُٺَنِ جي ڏسي زار حالت وڃي رانئجِيِ ٿو،
اهو پاڻ تي ۽ اسان تي پيارا!
نه سونهين جبر ٿو اڃا جيءَ جيارا
سلياسون نه ڏکڙا،
جليا پوءِ به اڌما،