سچ آ ٽوهه جي ڳر، ڪڙي زهر جيان،
چاهه مان ٿا چکن پو به ڪي چهر جيان.
نيڻ نرگس نما، ڏند رابيل جيان،
ڳل ڳاڱين رَتا، چپ گل مهر جيان.
چنڊ وانگر ٿڪل، مُک ماڪن اندر،
لڳن ڄڻ ته پوئين ڀنل پهر جيان.
ڀانءِ بوڙيا اُهي ٿا مٿانئس ترن،
هي ستارن ڀريو اُڀ سڄو بحر جيان.
آ اندر جي دنيا جو رهاڪو اهو،
جو ڪڏهن ڪين سوچي سگھي ٻَهَرِ جيان.
ٿو جڏهن پيار لوڏي دليون پينگھه ٿي،
ٿو ڏئي سونهن کي تازگي سحر جيان.
آ وري سوچ ۾ يار واسو ڪري،
تون تڪيو ڪر اکين ۾ ننڊن _ ڳهر جيان.
عڪس هي کُڙ کٻيتن سندا ان اندر،
ٿي لڳي اُڀ مٿان ڪهڪشان لھر جيان.
هي سندر ڇا ته سورجَ_نَدي صبح جو،
ٿي نچائي پئي ترورا نهر جيان.