نه ٻي آڌر سهارو ڪو _رڳو هڪ ٻئي مٿان ڀاڙي،
اٿيئي ياد او ساجن !
ته گڏجي هئا پٽيا پيرون !
اٿي اوشا نه هي ننڊ مان، پرهه ها پاند مس سويا،
صبح جي هير تي ترندا، پئي آيا پکين چهڪا،
ستل جي خواب جي هنج ۾، اٿڻ جي ڪانه ٿن آشا،
تڏهن ٻيئي ڏئي ٺيگون پٽڻ پيرون هليا هئاسين،
کبڙ جي لام کي لاڙي،
اَٿيئيِ ياد او ساجن !
ته گڏجي هئا پٽيا پيرون !
اسان جو پيارٻاراڻيءَ اڃا مند ۾ هئو پيارا!
اڃا معصوميت سان پاڻ ڏنا هڪ ٻئي کي اشارا،
اڃا هو راند جو رئونشو، اڃا ڊوڙڻ ڊڪڻ سارا،
وري گڏجي منجھند جي مهل هڪ ٻئي سان مليا هئاسين،
سموري لوڪ کي تاڙي،
اٿيئي ياد او ساجن !
ته گڏجي هئا پٽيا پيرون !
اويلن ۽ سويلن جي بنا پرواهه هليا هئاسين،
ذري جي ڳالھه تي روئندا، ذري جي تي کليا هئاسين،
بنا ٻي ڪنهن ضرورت جي رُڳو راندين ۾ مليا هئاسين،
ڪڏهن خوشين سندون کيرون، ڪڏهن سور به سليا هئاسين،
پتو پئي جيئن نه ڪو پاڙي،
اٿيئي ياد او ساجن !
ته گڏجي هئا پٽيا پيرون !
مٿان نڪرڻ بندش منهنجي پوڻ سان تو ڇڏيون رانديون،
رڳو آرس اڪيلائي، رڳو راتيون ڪٽيون وانديون،
جلي سارا ويا جذبا، دليون مٽجي ٿيون مانديون،
منجھان قسمت، وٺي وجھه ڪو، ڏئي ڌوڪو هليا هئاسين،
سڄون ساڙيليون ساڙي،
اٿيئي ياد او ساجن !
ته گڏجي هئا پٽيا پيرون !