ڏسو ڪيئن ته منهنجي چِڙِي ٿِي لڳي،
صفا منهنجي مون سان وِڙِهي ٿي لڳي.
چُرڻ جي نه مون ۾ ٿي طاقت رهي،
اڻي هن جي اک جي ٿِڙِي ٿي لڳي.
وڳي سبز سان سوچ ۾ گم صفا،
ڀِنيِءَ ويل مکڙي کڙي ٿي لڳي.
ڪري ياد چئي گيت جيئن ٿي سندس،
سُرن ۾ لتا جي نڙي ٿي لڳي.
کُلي واءُ تي در ته ٿو سوچيان،
ته هوءَ گھر اندر ڄڻ گھڙي ٿي لڳي.
سهيلين سندي سٿ اندر جو کِلي،
ته ٽانگر جيان ڄڻ ٽِڙِي ٿي لڳي.
سنهي ڏاٻ سان هوءَ رئي جي اندر،
صفا چنڊ هَئِين ڄڻ پِڙيِ ٿي لڳي.
مزو گھورَ اُن جي ۾ آهي مڌم،
سنڌي ڀيروي ڄڻ ڇِڙي، ٿي لڳي.
ڀنڀن ڀِيِر واَرنَ جي منهنجي مٿان ڄڻ،
ڇپر ڇانوَ واري ڪِڙيِ ٿي لڳي.
وڃايل ولر سان، ملي ڪونج جئين ٿي،
سکين ميڙ سان تيئن مِڙِي ٿي لڳي.