ايترا هي روشنيءَ ۾ رنگ لڪي ڪاڏي ويا،
هيڏڙي شيشي وري ڪيئن ڌار سي ان مان ڪيا.
ماڪ جا ڪترا گڏي مون مٺ ڀري هئي مَس اڃا،
ڪو نه پٺتي ڪو بچيو، ها مٺ منجھان سڀئي وهيا.
پيار جا پل قسمتن سان، ڪنهن جي آسڻ تي اچن،
ڪين ڪنهن جا اڳ ڏٺل ها رات جي مون وٽ رهيا.
ناٿ سان جن نينهن لاتو دوارڪا کي دل ڏني،
ويا وري هنگلاج کان، ڪابول ڏي ڪن_ڪٽ ڪهيا.
سچ چوڻ کان جو نه مڙيا، ڪوڙ تي ڪٽڪيا تڏهن،
ٺامَ ڦاسيءَ جي مٿان، هر دور ۾ آهن ٺهيا.
لفظ لڙڪن کي بنائي، ساهه سان سٽ سرججي،
منهنجي اُڌمن جي عڪاسي، شعر ڪن جي مون چيا.
تون ڀلي پنجوڙ پائي، وَس ڪري اوندهه رهاءِ،
پر نه اوندهه ساڻ ٺهندا، هي ڪڏهن ٻرندڙ ڏيا.
صبح جو سورج مکي، سج کي سلامي ٿا ڏين،
شام جو گڏجي ٿا پائن، سج لھندڙ ڏي ليا.