ائين ڇو آن ٿي پئي اڪن ۽ ڇڪن،
اسان جو اڳيئي وڃايل آ من،
هلي رات اڻٽهينءَ ۾ جو اچين،
ته چِمِڪيِ اسان جو پئي ٿو صحن.
پلئُه سونهن تان سيرڙي جو کنوڻ،
اُگھي ڪير ڳوڙها روئي ٿو گگن.
ڪيو گيان ۾ گمُ تو گوتم جيان،
اسان جو هو ڪيڏو اڳي من مگن.
ٽِلي ڊيل جيئن ٿي، ڏِسِي مور کي،
انهيءَ ٽورَ تي ڪيرَ چَلَنديِ چَلَنُ.
ڳچي ۾ ٿي ڳيري جي ڳاني ٺهي،
ڪرائيءَ ۾ تنهنجي ٺهي جيئن ڪَنگَنُ.
ڪَئي ڪائناتون ٿيون جھومن نچن،
اچن جي ٿا جوڳي تهَ ڀڙِڪي ٿو بَنُ.
ڪلھي ڪونڌرن جي ٺهي ڏس ته ٿي،
بگيءَ جنهن ڪهاڙيءَ جو ڪارو آ ڳن.
لڇڻ سونهن جي ڄڻ ته آهن سِراڻِ،
ٺهي واس سهڻو، جي سهڻو وَرَنُ.
ڇنُنِ مان ٿي ٻڌجي لَڙِيءَ جو ڇَنَنِ،
ڀَڄَنَ ڀانئهِ ڳائي پيو ٿو مَدَنُ.