دوها
سيڱ ڇڪي ڪو تير نظر جا، هڻندو آهي جيئن،
چنڊ ڏٺو ڄڻ عيد جو، ڀِرون توهان جا ايئَن .
ڳالھه ڳالھه تي مرڪ توهان جي، منهن تي اڀري ايئن،
چنڊ گھٽا مان جھاتي پائي، اَکِ ڀَڃي ٿو جيئن .
گھورين پنهنجو ساهه ٿي، وڙهندي ڀي تون واهه،
واڳي بيوس آ ڪيو، تو کي اهڙو چاههَ .
ڏيهه ڏنگي کي ڪيئن سمجھايان، محبت جو هي ماڻ،
سِڪ پوءِ لھندي، جڏهن سمائي، ان ۾ وينديئن پاڻ .
جڏهن ڇڏي آ محبت پاتو، ماڻهن ملڪيت چاهُه،
مزو هليو ويو ملڪ منجھان ۽ ماڻهو بک ۾ پاههُ.
رشتا ناتا واءُ ويا ٿي، پاڙو پاڙئون ڌار،
گھوري مرندڙ انسانيت کي ڏٺو پالڻهار.
محبت ڪارڻ ماڻهوءَ وٽ اڄ، وقت رهيو ئي ناهه،
هر ڪنهن کي اڄ حِرص سندي آ، ويڙهي ويئي باهه.
امن هليو ويو پَرَ ڪري ۽ ستَ سمندر پار،
ٻارن تان ٿا جھيڙا ِٿيَنِ ۽ خَسِيسُ شين تان خار.
ڪي ڪي ماڻهو شاهه جا، شِڪرا ٿا سڏجن،
ڇو ته ڪُڪڙ هي گھر جا، گھڙيءَ گھڙيءَ مارِنِ .
ڪي ڪي ماڻهو، جان به ڏين ٿا، امن ورائڻ لاءِ،
پر ڪي ماڻهو، راتو ڏينهان“ڀُر ڀُر ڇيڻا جنگ مچاءِ.”