هر نظر ۾ ڄڻ ته اوڳاڇن اُماڙيون ٿيون پيون،
چُوچڙيِءَ وانگي چُڀندڙ منهن مقابل تو چيون.
ڄڻ ته ڪاٺيون سِيرجن ٿيون، باهه ۾ يادن سنديون،
پوءِ ڀي اينديون رهن هيءُ نينهن ۾ نت نت نيون.
بِينَ جُون لھروُن هوا ۾ جو ويون تحليل ٿي،
خوب ڏوراپا توهان جا واءَ مان ڏينديون ويون.
مون ٻَڌيِ پايل ته هر انگ ناچ ۾ ٿي مَحَوُ ويو،
نينهن نورا هئا اکين ۾، تو خماري جيئن کنيون.
قسمتن جو يار ميلو، ڪَرڻ کان ڳالھيون گھڻيون،
ڪين ٻيو موقعو مليو ته به ڄڻ چُميَءَ سان سڀ چيون.
راڳ بڻجي ريٽ سارا ڄڻ سنڌوءَ کي پيا سڏن،
واءَ واسن ساڻ گڏ هيءُ جي، ڪُنگوءَ لھرا لَيُون.
ڪا نه سهڻي ۽ نه ڪي ڪنگ ڪالھه جي ڪانڌي ٿيا،
ڇا ته الميو آ سنڌوءَ جي ريٽ مان اُڏندڙ رَيون.
آءٌ تن ڳالھين سهاري اڄ به جيان ٿو جڳ اندر،
ڪالھه لِڪ چوريءَ ڪنن ۾ ڪانڌ جي مون سين ڪَيُون.
هونءَ ته سبتي ڳالھه ڀي سمجھڻ ڏکي لڳندي آ پر،
پيار ۾ ڳالھيون سڀئي اُبتيون به لڳنديون پيون سَيون.