بيخودي
اکين جا هي ايوان ماتم ڪُدا ٿيا،
۽ ارٿيون جلي رک ارمان ٿي ويا.
اوهان جي نهارَنِ سندي آس لايون،
اکين ماڻڪيون ڄڻ ته پٿرائجي ويون!
سناٽي کي چيري ۽ سڏڪن پُڪاريو،
وري ساهه ساجن اوهان کي سنڀاريو!
اسان لڙڪ نيڻن منجھان جوبه هاريو،
انھي ماٺ سان ڄڻ ته ڏونگر ٿي ڏاريو.
سڄي رات سِياهِيءَ سان تارا وڙهيا ها،
وري ڄڻ ته رابيل کيتن کڙيا ها،
جنهين تي مٿو چاندنيءَ رات ٽيڪيو،
۽ طواف جگنن سڄي رات پئي ڪيو،
وري حسرتن گيت ۾ ياس ڳايون،
بدن جي بهارن سندي پياس لايون،
اوهان جي نهارن سندي آس لايون،
اکين ماڻڪيون ڄڻ ته پٿرائجي ويون!
جڏهن ديوتائن جي تقدس جيان تو،
کڻي نيڻ گھوريو ته تن ۾ پرين !
فقط آءٌ ئي هوس، هئو ڪين ٻيو،
ائين پاڻَ کان پاڻُ وسري ويو!