رِڻ اندر رابيل ڦٽندي تو ڪڏهن آهي ڏٺو،
وِک کڻڻ ريءَ پنڌ کٽندو، ائن ڪڏهن آهي ٿيو.
هونئن ته مک چک ساڻ سڀئي مڙس ماڻهو پيا لڳن،
پئي خبر تڏهين جڏهن ڪو واهپي ۾ آئيو.
رات ڇيڙي تار تارن جي ته جھوميا وڻ به ها،
راڳ سينڍن ۾ سمائي واءُ ڳائيندو ويو.
چنڊ جي اوڍر بڻيو آ ميگھه جيڪو ٿا ڏسو،
‘رات’ ڏاڍا وس ڪري هي چنڊ جو چولو سِبيِو.
جيئن پريميءَ، پريميڪا کي، رڻ اندر رولي ڇڏيو،
تيئن چنبيليءَ چنگھه ڪئي، رابيل ڀي روئندو رهيو.
اتر جي اوتن تي نسريل پاند نچيا سرن جا،
ٺيڪ گذريل مند انهيءَ ۾ ساڻ مون ساجن هيو.
چاندنيءَ چوڏس اندر هو دور تائين گس چٽو،
چنڊ ڏي ڊوڙيو چڪورو، مون پئي تو لئه تڪيو.
ڪالھه تو کي ننڊ اندر جو چنڊ ڏي چوريءَ چُمي،
تاڙ جو تاڪُن ڪئي، گِرَهَڻِ انهيءَ کي اڄ جھليو.
چاندنيءَ ۾ وڻ پپر جي ٽارچون ڏاڍيون هنيون،
تانگھه جنهن جي هو تپايو سو نه پر پائي سگھيو.
سج لٿي سيٽيون هڻي جيئن ريل گذري هئي پريان،
وڻن مان ڀڙڪو ڏئي ۽ ولر پکين جو اُڏيو.