باهه وڇوڙا شال لَڳيئي، جان جدائي کائي،
ساجن !
تو ريءَ سارَ ستائي !
هوءَ ڇُڳي انگورن جي جيان ڪتي کِڙيِ آ اُڀ مٿان،
جھرڻي ۾ ٿيون کيڏن مڇيون عڪس جنهن جي سان،
ڪنول کڙي ۽ وچ ٻنهي ۾ جھمِرِيون ٿو پائي،
ساجن !
تو ريءَ سارَ ستائي !
پکي وڃي ٿو پر ڦڙڪايون پنهنجي ساٿين پويان،
آءٌ به تنهنجي ڳولا ۾ ئي خيال پئي ٿي کويان،
گھر پرائو پئي ٿي ڀانيان، کٽ به پئي ٿي کائي،
ساجن !
تو ريءَ سارَ ستائي !
پهريان دَسَ هنيا جو ڪڪڙن ساهه ٿڌا ٿي ڀريان،
سپنن سان سڀ موجون ماڻن ڪارون آءٌ ڪريان،
گھيرٽ پويان گھيرٽ ۾ ڪو گھايل دلڙي گھائي،
ساجن !
تو ريءَ سارَ ستائي !
چيهي چُڻڪي تانگھه وڌائي، رَٿ پرهه تي آءُ،
ماڪ منجھان را منهنڙو ڌوئي گلڙن مان وٺ ساءُ،
اُلڪا، اُڊڪا، اوسيئڙا ڏئي، چين وئين چورائي،
ساجن !
تو ريءَ سارَ ستائي !