رُئڻ ڇو روڪي وري پوءِ لڙڪ لڪندي هارجي،
واعدو تڪڙو ڪجي ڇو، پر ڪجي، جي پارجي.
مانُ محبت کي ملي ۽ پيار- پانڌيئڙا پڄن،
عشق جي طوفان مان، ٻيڙو ڪنهين جو تارجي.
سڀ ستارا اُڀ اڱڻ تي رات جا رابيل ٿيا،
چاندنيءَ سان مڌ چڪو، ڪوري ٺڪر ۾ ٺارجي.
ڊيل کان وڌ وِک سُريلي، لوڏ ڄڻ لائون لھي،
اَڻَ ڳڻيو جو دک دنيا جو ٽورَ ان سان ٽارجي.
آهه محفل مڌ وهوڙيل چاندني جھيڻي نه آ،
هڪ نگھه سان نيڻ جي قنديل ئي اڄ ٻارجي.
هن جدائيءَ جي جبل کي مدتن کان پوءِ ملي،
ڪي ته ڳرهي يار ڳالھيون، ڳڻ ڪري ئي ڳارجي.
مرڪ عيوض لڙڪ مليا پيار ۾ پونجي اٿم،
ڏک وجھي جو ڏيل ڏاري، ڏک انهيءَ کي ڏارجي.
هير ۾ ڦوهارَ، خوشبو رات جي راڻي ڪري،
نيڻ نگرن ۾ نِديا جي ڊيل ڊوڙي ڍارجي.
چاندني پئي چنگ وڄائي راڳ رابيلن چيا،
هن سمي سهڻي اندر پو ڪيئن نه ساجن سارجي.