سڀيتا جي سُونهن
وار سنواري چَنَدنَ واسي، ڪين سگھان ٿي پوءِ،
ڪريان آءٌ ابوءِ _
تو ريءَ ڪهڙو تيلُ ڦليلُ !
آرائينءَ جو جھول ڏسان يا پاٽوليءَ جا هَٿَ،
سوناري جا هٿ ڏسان يا نڪ ۾ ٺهندڙ نَٿَ،
ڪهڙي ٿيندي ڪَٿَ _
اهو سڀ فَنَ جو آهي کيلُ !
سُوسيِءَ جا سڀ رنگ ڏين ٿا ڏيک به ڪاتيارن،
اجرڪ جي هر ڦلڙيءَ مان ٿا تارا رم جھم ڪن،
تهڙي منهنجي تن _
ڪئي تو کِڙِي پئين رابيلُ !
ڪاشيگر جو من ٿو اُڀري، ڪاشيءَ مان خود ايئن،
تنهنجي هٿ ڇُهڻ سان منهنجي لونءَ ڪانڊاري جيئن،
تو ريءَ آءٌ به تِيئَن _
ڪڙهي ٿو ڄڻ ته ڪڙهائي تيلُ!
جنڊيءَ جي هر واري ۾ آ، واڍي جو ڄڻ من،
هن جي احساسن جي دنيا، جنڊيءَ جو آ فن،
تهڙو واس وَرَنُ _
تنهنجو منهنجو آهي ميلُ!