روپ جا جلوا جھٽڻ جي مشق آ لفظن ڪئي،
ڪيتري سا سودمند ٿي، ڪيتري بيسود وَئِي !
خيال تنهنجا گل گلابي، سوچ ڄڻ سورج مکي،
ماڪ موهيڙن مٿان موتين جيان دل کي بکي،
مرڪ سان مهڪي چٽاءَ ٿيا چُگھه ڳلن جا ايئن ٻئي،
ڄڻ ته صوفن جي وڻن مان آ ٽٽي جوڙي پئي !
وار گھاٽا ٻوههَ ڪارا ڄڻ گھنڊيون ٺاهن ڇلا،
نيڻ هرڻيءَ ڇرڪيل جيان، ڪرت ۾ ڄڻ ڪا ڪلا،
اڻ چئي ڪا ڳالھه آهي نظر هڪ سان تو ڪئي،
جنهن پڄاڻان جان هيءَ آهي هٿن مان ڄڻ وئي !
سارنگي ٿي ٻول ٻولي راز پئي کولي ڇڏي،
چاهه جي ڪا چڻنگ چولي ۾ تڦولي پئي گڏي،
ڏور هوندي ڏور ناهي من اندر ٻولي پئي،
جي نه اڳ سليا ڪهين سي راز نِتُ کولي پئي !
ٿي هوا جھوٽو سگھي ٿي ڏکڻ جي ڏوليءَ اندر،
ماءُ جي جھوليءَ جيان لوليءَ سندي ٻوليءَ اندر،
جيل جي کوليءَ اندر جا چنڊ کِڙِي قيديءَ کي چئي،
ڳالھه سا ئي تو بنا ساوڻ منهنجي ڪن ۾ ڪئي !
جيئن ويو هو مينهن اوڪاڻي ته انڊلٺ ٿي پَئِينءَ،
يا اُٺي جي هير ۾ ئي جذب ٿي پوري وئيِئن،
يا ڪنگوءَ ٽارن سان گڏ لُڏندڙ لڳين ٿي پئي لَئي،
يا اُنهيِءَ ئيِ ڌُنَ مٿان آ سُرِمنڊل وائي چئي !