ويجھڙائيءَ تو سنديءَ کي، مون ڪيو محسوس ايئن :
ڄڻ ته ڪينجھر ڪنٺ تي ڪوُمل ڪنول،
ڄڻ اڪيلو چنڊ پينگھي ۾ سُتل،
ميگھه _ وَرِنِي ا ک ۾ پاتل ڪجل،
سينڌ فطرت جي مٿان سِندُرُ لڳل،
تون پُڇين ٿو مون ڪئي محسوس ڪيئن!؟
تو سندي دُوريءَ کي هو مون ڪيو محسوس ايئن :
ڄڻ ته ڏونگر هو ڪري پيو مون مٿان،
يا ويو ڪوئي ڦري ويو دل هٿان،
اوپري ٿي ڄڻ ته وئي ساري دنيا،
ڄڻ ته آويءَ ۾ سڙيا جذبا ٺڪر جي ٿانوَ جيان،
تون پُڇين ٿو مون ڪئي محسوس ڪيئن!؟
پريت تنهنجيءَ کي پرين هو مون ڪيو محسوس ايئن :
ڄڻ ته هان محفوظ جھوليءَ ماءُ ۾،
ڄڻ ڏسان ٿو پاڻ کي ٻئي ڀاءُ ۾،
مور نچندڙ بادلن جي ڇانوَ ۾،
راڳ وڻجارو چوي پيو ناوَ ۾،
تون پُڇين ٿو مون ڪئي محسوس ڪيئن!؟
مون وِڇوڙي جي گھڙيءَ کي هو ڪيو محسوس ايئن :
ساهه ريءَ ڄڻ ڪو هئس بوتو بنيل،
يا ته مون کان پاڻ پنهنجو هو رُٺل،
اوپرو دنيا سڄيءَ کان ڄڻ بنيل،
وڻ، بهارن ۾ هئس پاڙئون ڪپيل،
تون پُڇين ٿو مون ڪئي محسوس ڪيئن!؟