گلن جي نيڪي وزن ۾ ناهي اهو ته خوشبوءِ جو ڪم آ سارو،
ائين ئي آدميءَ سندي عمل تي آهه دارو مدارو.
ڪڪر جي رونق به پنهنجي پر ۾ڪا گھٽ ته ناهي، رکي ٿي معنيٰ،
مگر انهيءَ جو قدر تڏهن آ بُٺن مٿان جيئن ڪري ڦوهارو.
وڻن کي گُڏ ۽ ڏئي هو پاڻي ڇڏي ٿو اوتي پساهه ان ۾،
پگھر آ مالھيءَ سندو ۽ رت جو ڏسو ته ميوو آ ڪيڏو پيارو.
چتائي ڏس هي چُنِيءَ جي چِٽَ ۾ آ ڪيئن ڪوريءَ ڀري سندرتا،
سوسيءَ، لونگيءَ، کي انهي جي سوچن ڏنو سندرتا سندو سهارو.
لڳي ويو جنهن کي آ نينهن ناتو، ٻڌائي سگھندو ڇا رنگ انهيءَ جو،
نه ڪو انهيءَ کي ڪو ماس هڏ آ، نه ڪو ئي ان جو ٿئي نظارو.
تَري جو تالاب ۾ پيو ٿو، چندرما بال آهه ڄڻ ڪو،
رَچايُون ان سان اسين به رانديون، ٻه ٽي گھڙيون ڪي اچو ته ٻارو!
ڪٿي وڪاڻو پگھار تي آ، ڪٿي ته ڏاڍن سندي ڏمر کان،
شهيد ٿي جو وڃي وطن لئه، انهيءَ جو دل سان لڳي ٿو نعرو.
اسان جا احساس اَنَ ڪڻن جيان، ڇنڊي ڇڙي تو رکيا اکين تي،
اڃا نه جنڊ جي خبر هي تو کي جسم سمورو ڪيو ٿي ڏارو.
ڏٽيل آ يادن سندن گلن سان، ڇڪي ٿو چقمق جيان بدن کي،
چون ٿا جنهن کي جنت جو رستو، توهان جي گھر جو لڳي ٿو چارو.
اڃا ته واڍوڙڪي منهه تي سڏيو نه ڪو ئي ٻيو ويو آ،
اڃا به تاريخ جي گسن تي فقط ڇا رهندو اسان جو وارو.