سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ڪنول ٻُڪ ۾ چنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب سينيئر شاعر مير محمد پيرزادي جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
سائين ميرمحمد پيرزادو بيماريءَ جي بستري تي رهندي ”ڪنول ٻڪ ۾ چنڊ“ جو سپنو سجائيندي جيڪا سحر انگيز شاعري سرجي آهي، سچ ته هيئين سان هنڊائڻ جهڙي آهي، حساس دلين جي ترجماني ڪندڙ سندس ڪوتائن جا انڊلٺي رنگ مختلف صنفن جي روپ ۾ انساني صحيفن جو اهڙو اولڙو پسائين ٿا، جنهن ۾ فني ۽ فڪري گوهر افشانيءَ جا انوکا نمونا ڄڻ ته زندگيءَ جي بي معنويت کي آسان معنيٰ جو ويس اوڍڻ وارو رستو هموار ڪن ٿا. سنڌيت ۽ رومانيت جي پرچارڪ ۾ جيون جا حسين لمحا وڃائيندي ميرمحمد پيرزادو جو قلم اڃان ٿڪيو ناهي، اهڙو حوصلو ۽ جوان جذبو سندس ڪوتاڪاري جيان قابل داد آهي.
هي ڪتاب سمبارا پبليڪيشن حيدر آباد پاران اپريل 2017ع ۾ ڇپايو ويو آهي. ٿورائتا آهيون پياري دوست ۽ سنڌ سلامت جي سڄڻ ساجد سنڌيءَ جا جنهن سمبارا پبليڪيشن پاران ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
هو جيڪو ڪاغان جو قصاگو آهي
رُئڻ ڇو روڪي وري پوءِ لڙڪ لڪندي هارجي،
تنهنجو مرڪڻ ڪير وِساري، تُنهنجي سڏڪن ساڙيو آهي،
اهي ڦوهه جوانيءَ جون رنگين شامون، ڏسڻ سان بهارن ٿڌا ساهه ڀريا،
سونهن جا سنسار ۾ آهي سکيون!
سچ آ ٽوهه جي ڳر، ڪڙي زهر جيان،
رات جو ننڊ ۾ اچي سپنا توهان جو ٿا پڇن،
رات ڪئي ڄڻ اُڀ مٿان ڪا تارن ميناڪاري آهي،
مون کي تنهنجا سَوَ سينگار به اکڙين ۾،
ڪوئل جي آ ڪوڪ ڀلي، پر هجي خوشيءَ جِي جي،
نگاهون کڻي نيڻ اولار سان،
گلابن جي جھرمٽ ۾ ڀَئونرو ٺهي نئون،
اداس لمحا، اداس چارا، سوال بنجي اڳيان اچن ٿا،
مينهوڳيءَ ۾ در کڙڪايو وَر وَر ڪنهن ته اويرو آهي،
جيئن پرهه کڻي پير،ڪَلي رقص ڪري،
پٽ جھڙا پير، تپندڙ ڌر تتي،
چوچڙيون ڏئي چاهتن جا چنگ آ چوري وئي،
هر نظر ۾ ڄڻ ته اوڳاڇن اُماڙيون ٿيون پيون،
ڪو به رايو ڪو نه رَکِيُئيِ ڪا رعايت ڇو نه ڪِيَئيِ،
ڇڏيو جن جيءُ گرمائي اڱڻ ساڳيا اُهي ناهن،
اڃا چهچ ساوڪ نه آ ٿوهرن ۾،
ڏيو وارن کي ٿا ڇنڊڪو، ته پئي ٿي وڄ ڄڻ چمڪي،
سانوريءَ ڪنهن شام جيان ويڙهي وئي،
ڪُنگُوٽارن ڪئي ڪا چَههِ، نه ٻوٽو ٻوهَه ٻاريو آ،
اک نٿو ڪو ٻيو ڀري، جو اک اٽڪي يار ۾،
توهان جي ئي اچڻ سان سج، توهان سان چنڊ ۽ تارا،
ڪيهَه ڪڪرن جي ٻُڌي ٿو واءُ ڀي واڪا ڪري،
ويو سڱر اُڪري ڪنڊيءَ جو، پيو مڃر باقي ڇَڻي،
ڊهي پيرا ويا آخر، ڳليون ڀي نيٺ مٽجي وِيُون،
لھي اڀري توهان تي ٿي، مٿان جوڀن نکار آهي،
اسان ڏي هلي تون اچين اوءِ جي،
سپون ۽ ڪوڏ پيرن ۾ سمندر جو ڪنارو آ،
وجھي ٻانهن ۾ ڪولابا، اجھي ها جھومندا آيا،
گھڙي تي چِٽ ڪنڀر ڪڍيا نه اُلڪو هوس آويءَ جو،
گلن جي نيڪي وزن ۾ ناهي اهو ته خوشبوءِ جو ڪم آ سارو،
چوين ٿو، اچان ٿو، اچين ڪو نه ٿو،
ڪڙي اُڊيڙي ڦٽن مٿان تون ڀلي ڪري ڏس شوق پورو،
رِڻ اندر رابيل ڦٽندي تو ڪڏهن آهي ڏٺو،
ڏونگرن جا ڏاڍ ڪيسين هي ڏکيون سهنديون پيون،
ايترا هي روشنيءَ ۾ رنگ لڪي ڪاڏي ويا،
جِئين ڪاٺ چيري ۽ ڏاري ڇڏيُئي،
رهي راند ڪيئن جنهن کي پنهنجي اِٽي نه آ،
ڏسو مرڪ ڄڻ پئي آ ٽانگر ٽڙي،
اسان ڏي اچين ڇو نه ٿو تون اڙي!
سمنڊ-وير ڇاهي ڏٺو چاندنيءَ ۾،
مور موٽڻ جي ڪري هوءَ ڇيڳري ڇوري نه ٿي،
ڪري چهل قدمي اندر چِت چُري ٿي،
تو ته چيو هو، هُوءَ به ايندي ڇو نه اڃا پو آئي آهي،
سانوڻين ۾ ناءُ سنڌوءَ تي، پور مٿان ٻيو پور هيو،
اچڻ جا جيئن ئي هليا هواڻا اکين ۾ تيئن ئي خمار ايندو،
ڦري دنيا وئي آ پر نه آيو ڦير جانِيءَ ۾،
رنگ شفق سان ڀيٽڻ جھڙو، چپن مٿان جو پان هيو،
رهياسين پل دنيا ۾ جي، اَجايا يا سَجايا ٿيا،
دير ٿي ته به ڇا هه پو جي گس هٿن مان ناهه ويو،
ياد جا تحفا رکيا ٿم ‘لڙڪ، لاڪر’ ۾ پرين!
ڪنگڻ ٻانهن ۾،ڄڻ ته قيِديءَ ڪڙي آ،
ڏسو ڪيئن ته منهنجي چِڙِي ٿِي لڳي،
ائين ڇو آن ٿي پئي اڪن ۽ ڇڪن،
سامهون تنهنجو ائين گھرُ ٿو اچي،
ڪو گھڙو، سِيڻَهَه، سندارو ۽ نه ڪو ڪُنَڀُر پڇي،
اسان لاٽ ٻاري، ڇڏي رات ڀر،
جُھڙاليون فضائون به ٿيندين ته ڇا،
رات لَڙِيءَ رابيل رُنا ها،
جنهن جي ڪنهن کي اُونءَ نه پُونءَ،
ڳيچ مون تنهنجي اچڻ لاءِ ڳوٺ ۾ ڳاتا پرين!
ته خوشبوءِ خوب هوا ڦهلائي !
پوهه سُڪايا پَنَ اَڪَنِ جا، جيءُ پيو آ جھورو،
وئي آهه مدت لنگھي پوءِ مس مس،
خوشبوءِ ڦوڪي ساهه وجھي وڃ،
نه مٽ ڪو به جنهن جو، نه تشبيهه ڪا_
تنهنجي ڳولا ڪارڻ رڻ پٽ جذبن سان مون جھاڳيا،
وَيُسِ ڳالھه سمجھي اها پوءِ پرين !
باهه وڇوڙا شال لَڳيئي، جان جدائي کائي،
لنوءَ توهان سان ساجن لائِي،
موسم ميڙ مُڪي ٿئي مٺڙا! ٻير اچي ٻيرين جا ڇاڻ،
ايڏيون گھاريون وجھو نه گھوٽ،
تو کي پڪاري پيار ٿو هاڻي ته ڪر اچڻ جي !
ڏک ۾ ٿي ڏيل ڏاريان _نيڻن جا ديپ ٻاريان!
هنجون دل پڇي ٿي ته هاريان به ڪيئن،
جھين تي سوين سج اڀري لٿا،
بسنت اندر جيئن هر شيءَ ٻُوري،
مون کان مور نٿي وسري ئي مند اها مڌ ماتي،
چنڊ دريءَ مان هاڻ نهاري ڳالھه ڪئي آ، تنهنجي ڪن ۾،
جئين سانگ ساوڻ ڪري ٿا نچن،
ملڻ سان موٽ محبت جي، اهي رائل ۽ مائل ٿيا،
توسوا آ، تات تايو، تَرُ کڻي،
اهو وقت ايندو، نه هئي سوچ ڌارا،
هي ٿوهر گلن جو رتو رنگ ڏسي _ پيو من ڦسي آ سڄڻ تو سوا،
رُتيون رات ڪوئل جئين ڳاتڙيون،
روپ جا جلوا جھٽڻ جي مشق آ لفظن ڪئي،
ڪَڙِيءَ انهيءَ تي جوڀن تنهنجو آهه رسيو جو، تو کي،
وڃي پاڻي ڀريو تڙ تان، مٿي تي ٻن گھڙن ٽُٻڪا،
نه ٻي آڌر سهارو ڪو _رڳو هڪ ٻئي مٿان ڀاڙي،
وري دل مٿان اوچتو بوجھه ٿيو،
ڏٺو حال سڀ ڪنهن جو تنهنجي بنا،
ويجھڙائيءَ تو سنديءَ کي، مون ڪيو محسوس ايئن :
سڀ ٺهي ٿو هوند سان، اڻ هوند سان ڇا ٿو ٺهي !؟
راڳ پيالا، مڌ اندر پيا پائجن،
نظارن مٿان بحث ٿيو آ گھڻو _
جوانيءَ تي جذبو پيو هاري هرک،
دُکي ٿي ڪڏهن ڪو به راڻو نه رهندو،
ڊاڪٽر احمد علي رند جي پٽ جي ناگھاني موت تي چيل.
جڏهن مند تي مينهن موٽيو پون،
وطن سان عشق آ جنهن جو ۽ مون سان پيار جو پرڻو،
پشم جنهن جا پير، اسان سان ڪانه هلي،
ٽار ٽانگر جي مٿان پوپٽ ٽِلن،
مند تي ٿا ميگھه جھومن ۽ جھلَنِ،
در، تنوارن ساڻ تاڙي جي کُلَنِ،
مور جا ڪيئي ٽهوڪا پيا رُلَنِ،
لڙڪ نيڻن ۾ ڇمر جيئن پيا ڇُلَن،
آ طبيعت کي تپايو پير جي ڦُلڻِن ڦُلَنِ،
سمبارا پبليڪيشن پاران شايع ٿيل ڪتاب
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
