سپون ۽ ڪوڏ پيرن ۾ سمندر جو ڪنارو آ،
مٿان جھڙ جا ڪڪر جھومن عجب جھڙو نظارو آ.
هڻن جھمريون پيون لھرون بحر آڇي ٿو خوشبو پيو،
صبح ساجھر پتڻ هن تان مٽيو شايد هو پيارو آ.
انهن ڪوٽن ۽ ڪنگرن تي هزارين توبچين پَهَرا،
پڄي ويو سونهن جي نگريءَ، ذهن ڀي ڄڻ طيارو آ.
سنڀارن آهه ساڙيو ائين، اڪن پن جئين سڙن پاري،
سڄڻ جي سار جئن سرتيون، ٽٽي پيو هيل سيارو آ.
جھٽي ٿو باز ڪئن جھرڪي، جھٽڻ ان کي سڀئي ڄاڻن،
کنيو جئن نينهن ناڀن سان،کَنڀِڻُ ان جو نيارو آ.
تڏهن جھاتيون آهي وجھندو اسان جي ڏِيلَ مان منڙو،
اچي ويندو اڱڻ تي جي ڪڏهن ڪو جيءَ جيارو آ.
پشم کان وڌ اهي ڪُنئرا نرم نازڪ نٻل جيڪي،
پِٿوُن ٿي پير سي پوندا، پَهَڻُ جت چوٽيارو آ.
پيا ٿا ياد ڪن اُن کي، وطن سان ڪيل وفا خاطر،
نه ڪو ڪنهن جو ڏٺل وائٺل نه ڪو ئي ناميارو آ.