جيءُ جدائي جھٽيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !
تاڙي ماري يار اُڏاري، خواب ڇڏياسين نِنڊڙِيءَ مان،
هاڻ نه ڪائي آس رهي آ، بيگانيءَ هن جِندڙِيءَ مان،
جنهن جي نالي، سڏبا هُئاسين،
تن جو منهنڙو مٽيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !
راهَه تَڪِڻَ سان، سانگُ سڄِڻ جو، ڀاڳَ وَنَدنِ لَئِه ٿيندو آهه،
ڪوبه حياتيِ ڪنهن لَئهِ اَرِپي ڪو نه اجايو ڏيندو آهه،
آءُ مسيحا! ٻول ته جي پئي،
لوڙهه اڃا تَه نهَ لِٽَيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !
ماٺِ وَنَدنِ سان موهه مَٽي ۽ ماڳَهِين ماڳ به مَٽِيُئيِ ڇو؟
آءٌ ته ولَ ڇَلَ کان اڻ واقف، ڏُهاڳَ سندو ڏَنءُ آهه ڏِنو تو،
ڪالھه ڪليجو ڪوريُئي جيڪو،
گھاءُ اڃا ته نه گھٽيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !
مُکُ نهاري، تنهنجي مُکُ ۾، مون کي پنهنجو مُکُ وڻيو آ،
تنهنجي قرب جو لمحو مون لاءِ، جياپي جوتي جيءَ جڻيو آ،
پهرين گھيري ٻانُهن جي سان،
ڪنڌ ڪُلھنِ کان ڪَٽِيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !
ڇا ٿو ڳولي چانڊوڪيءَ ڪرڻو، پوئينءَ رات ڏهر ۾،
مارئيءَ جو ڪو ساهه ٿڌو يا پيرو ان جو پرهَهِ پَهَرَ ۾،
منظر ان ۾ پَنهنجو من ڪنهن،
ماڪ بَنائي سَٽِيو آهي،
پاڙَئُون منڙو پَٽِيو آهي !