ڪُنگُوٽارن ڪئي ڪا چَههِ، نه ٻوٽو ٻوهَه ٻاريو آ،
توهان جي پار کي ڏاڍو ڪلھانڪر ساهه ساريو آ.
بڻي سو رات جي راڻي ويو واسي سڄيون راتيون،
اسان جو، لڙڪ اکڙين مان توهان جي لاءِ هاريو آ.
ٽَرڻ تي آ پُڳو ٽاڻو، نه ٿيندو ڪانگ ڪوڙو شل!
اُماوس ۾ اکين سان گڏ اسان ڏيئو به ٻاريو آ.
پَڙڻ گھرجي وچن جيڪو ڪيو هُوَ پيار ۾ پهريون،
گلن سان يار موسم جو ڪيو وعدو سو پاريو آ.
اُهو ئي ڪرشمو آهي مسلسل جھد جو جنهن سان،
ڪنين کان ويا ٻڏي پَنَ ڀي، ڪنين پاهڻ به تاريو آ.
سڪون ان سان، امن ان سان جياپي لاءِ پيون هڪ ڍُڪُ،
ٺَرو جو پريم جي رس جو ٺڪر ۾ پاڻ ٺاريو آ.
اوهان جي ڇو، اچڻ جي ويل، ويجھو ٿي وڃي خالي،
نڪي موسم، نه ڪو مينهنِ، ڪڏهن ٽاڻو ئي ٽاريو آ.
اسان کان ڪو پڇي پيڙا سندو، ان کي ٻڌايون ٿا،
اسان پاهڻ هجر جو ڪيئن، ڳوڙهن ساڻ ڳاريو آ.
اڱڻ جي مينڌرو آندو مَيي آهي ته پوءِ مومل،
اَلاچي اڻ ميا ان کي ۽ چندن خوب چاريو آ.