اچڻ جا جيئن ئي هليا هواڻا اکين ۾ تيئن ئي خمار ايندو،
بسنت رُت جو آ اُهڃاڻ جِيئَن ئيِ گلن ڦلن تي نِکار ايندو.
جيئن ڪنڊيءَ تي اچي ۽ ڪانگل خبر ڏئي ۽ مٺائي گھرندو،
سواءِ موسم هلي اڱڻ تي تيئن ئي پاڻهين بهار ايندو.
جڏهن به سوچيو سين پنهنجو ننڍپڻ،کلڻ ڪڏڻ ۽ وِنُدرَ وِرُونهُون،
تڏهن ته تصور منجھه ضروري، پڪل اسان کي لِيارُ ايندو.
ڪڏهن به معصوم مرڪي ڏسندو، مٽول مکڙو کڻي ڪهين ڏي،
ڀلي هجي ڪُندُ ذهن ڪيڏو، تڏهن به ان کي پيار ايندو.
وهيءَ رسڻ تي مڻئين سان چاهت اُڪنڍ جيئن ڪا اُڪير ٿيندئي،
سروبدر تيئن، دِليون مَڻِيُنِ سان، مِٽڻُ سَٽِڻَ ڪو مِڻيارُ ايندو.
اسان جا اوسيئڙا اداسيون، کنيون ٿا نيڻَن جا دِيپَ ٻارن،
اُماس راتيون تڏهن چون ٿيون، ته نيٺ جيءَ جو جِيارُ ايندو.
اسان جو منڙو چڪور تنهنجي چنڊ چهري ڏِئي چڙهايون،
وڏي رُڪاوٽَ وِڌيِ جي ويِندِي، تڏهن به تو ڏي تيار ايندو.
وڻن ۽ ماڻهن،گلن ڦلن جون گونگيون اُٻاڪون گُھرَنِ ٿيون آگم،
ٻُڌي ڍنڍن ۽ برن پٽن جا، اواڪ واڪا وَلھارُ ايندو.
اُڪنڍ اڌوري ڪري جو پڇندو، انهيءَ کان ڪوهين پري وسي ٿو،
اُڪنڍ اثرائتي ڪبي جيئن ڀِري تِئين ئِي ڀتار ايندو.
قدر ۽ قيمت عمل ڪٿيندو، توهان کي پٺِ تي آ، واس ڇڏڻو،
خبر انهيءَ جي اچڻ جي خوشبو، بنا آ، هو ڪي عطار ايندو.