جنهن جي ڪنهن کي اُونءَ نه پُونءَ،
نچي ٿي شايد ان لاءِ ڀُونءَ !
آڌيءَ ويلي ساڌ ٻيلي ۾، ڪنهن لئه مور مچائي گونج،
ڪوهه ڪنان ڪا وڇڙي آيل اُڀ ۾ ڪرڪي ڪنهن لئه ڪونج،
سڏجي ان کي راڳ ڀلا يا سڏجي ان کي سانت،
ماٺ سڄو ماحول هئو پر لنئي پکين جا لات،
انهي سان ڪانڊاري آ لُونءَ،
نچي ٿي شايد ان لاءِ ڀونءَ !
بوند پوڻ سان سار سڄڻ جي هِردو هِرِکائيندي آهي،
جنهن رِيءَ موسم ڄڻ ته ميارون ڏيندي رَهندِي آهي،
نچيو هو جھرڻي ۾ جيئن چنڊ، نچيو هوا ۾ وڻ،
سڀ ڪنهن ان کي پئي اچڻ لئه آهه ريجھايو ڄڻ،
ڪنديس آءٌ به بلڪل اُونءَ،
نچي ٿي شايد ان لاءِ ڀُونءَ !
بهار اچڻ سان، ٽار وڻن جي، پيار ڪري ٿي گُلِڙن سان،
لوڏون لُڏندي، گھيرا ٺاهي، ٻار ڊڪن ٿا هُلِڙنِ سان،
ماڪ ڪنول جي پنکڙنِ تي، چَپَ رکيو پئي آهي،
مون لئه ڏيئي پيارَ _ پِتُرِ ڪو ڪانويلي وئي آهي؟
اچان هان تو وٽ ڇا لئه هُونءَ
نچي ٿي شايد ان لاءِ ڀُونءَ !
رات ۾ ڌرتي ٽانڊاڻن سان جھڄِي ڏِئي ٿي اُڀ جو ڏيک،
جنهن ۾ چمپا، چندن، چنبيلي خوشبوئن جا ڦهلن تيکِ،
سينڌ سِنڌُر سان ڪهڪشان جيئن مُنڊي آ بيٺي مَنڊ،
اڱڻ مٿان جو آهه گھميو هو سمجھي ويٺا چنڊ!
ڪئي ايئن تارن چَونءَ پَچُونءَ،
نچي ٿي شايد ان لاءِ ڀُونءَ !