اڃا چهچ ساوڪ نه آ ٿوهرن ۾،
ٿريليون وريون ڪين پنهنجي گھرن ۾ .
ڀَليِ گھر اُجَڙُ ٿيا، هليا ويا هتان هو،
اُها ديد رهندي انهن ئي درن ۾ .
سکن جي نه ساعت جي سانڀر اٿئون،
توهان جي رهون يار ٿا گوندرن ۾ .
ٻيا عيد جو چنڊ پيا ٿا تڪن،
کُتَلَ ديد ڪن جي آ پنهنجي ورن ۾ .
رهيِ سونهن فطري ٿي معصوميت ۾،
نه ڪا سونهن ڪپڙن، نه ڪا زيورن ۾.
نه ڪو انگ اوڇڻ، نه ڪا اونَ ڪنهن جي،
انهن پيڙ اوتي ڇڏي آ هَرَنِ ۾.
سڪڻ ۽ سڄا لڱ، ايئن ڪيئن ٿيندو،
ڇڏيندو نه آ عشق، ڪنهن کي اَرَنِ ۾.
اسان جي اها جھد جي آهه ساکي،
پنڌن پيڙ جيڪا ڇڏي پيچرن ۾ .
ڏيو ڪانگ آٿت ته سانڍيون اَٿَوَ،
پِرِيَنِ پار جون ڪي پچارون پَرن ۾.
اڃا ڪو نه ڪڻڇيءَ اڏاريا ٻچا،
اڃا ٿي نه نيسر سچن آ سَرن ۾.