اک نٿو ڪو ٻيو ڀري، جو اک اٽڪي يار ۾،
پار پنهنجا وسري ويا، ان جي ڏٺم جو پار ۾.
وٽ گنديءَ جي واهه سونهي ڀرت ۾ آهي نکار،
سونهن ڳوٽن ۾ سمائي، آ ڀريندڙ آر ۾.
زندگيءَ جي ڀي پڇاڙي پيڙ _ پيڙان ڳهه _ڳهان،
ڇا ڪمائي موٽيو، چِنگھندو اچي جو بار ۾.
زندگيءَ سان پيار ٿي ويو، بس انهيءَ لمحي اندر،
جيئن ڏٺي معصوميت مون، مرڪندڙ ڪنهن ٻار ۾.
تو انهيءَ کي ڪَٽِڻَ کان اڳ، ڇو نه سوچيو هو اهو،
ڇا ته موسم ۾ ها ٿيندا گل انهي ئي ڏار ۾ .
ڪين اوچائيءَ ڪڏهن، پاتو پرينءَ جو پار آ،
ڍول هيٺاهينءَ جي ڍلندو آ سدائين ڍار ۾.
عشق جي ٻولي عجب سهڻيءَ سِکي هي ڄڀ بنا،
سڏ ميهر جا سڃاڻي ٿي چڙن جي لار ۾.
عشق کي آهي شهيدن ساڻ ڪا چاهت گھڻي،
يار جي سا تار ۾ آ ديد جنهن جي دار ۾ .
ڪير ڪو تن کان لنوائي ۽ ڇڏائي جان ڪير،
پوپريون لالچ سنديون چمڪن دنيا جي ڄار ۾.
عشق ۾ احتياط ڪهڙو، منهن چڙهڻ آ موت جي،
وِيو بَچيِ تَوڪَلِ جي تُرَهي، هونئن سڌو هو مار ۾.