چوين ٿو، اچان ٿو، اچين ڪو نه ٿو،
‘نه ايندس’، ايئن چئي ڇڏين ڇو نه ٿو.
اسان پاڻ ماري به سگھئون نه ٿا،
ڪيون ڇا ڀلا ڏين جئڻ جو نه ٿو.
جڏهن پاڻ پاڻهين ڇڏي تو ڏنو،
پڇان آءٌ تو کان تڏهن پو نه ٿو.
سُڪي بٺ ٿيا وڻ ڇڻيو ٻور تن،
لڳي توڙي ڪو ئي به جھولو نه ٿو.
انهن جي لَڌِي سار ڇو ڪنهن به ناهه،
لڀي جن کي اوڇڻ ۽ اولو نه ٿو.
پنهونءَ کي سا،ماڻي نه سگھندي ڪڏهن،
پُڄي رڻ اندر جنهن کان رولو نه ٿو.
سڄي جڳ کي ڏيندو رهي روشني،
ڍڪي چنڊ ڪڏهين به چولو نه ٿو.
ڪُپت پاڻ ڪڏهين ڪئي ڪا نه جنهن،
ٿئي ان جي ليکي ۾ ڀولو نه ٿو .
جھين تي اڪن ۽ ڇڪن ٿو ٿئي،
ڏِسي عيب تنهن جا به ڍولو نه ٿو.