ڪو گھڙو، سِيڻَهَه، سندارو ۽ نه ڪو ڪُنَڀُر پڇي،
خيال سُهڻيءَ جو سنڌوءَ جو ٿو سدائين جَرُ پڇي.
ڇو رُسي مون کان ويو، ڏِئي ڪو پتو اڄ ان سندو،
روز هي ڀڳوان لئه مون کان پيو مندر پڇي.
هُئڻَ پنهنجي جو پَتو ۽ اهميت ڪجھه ڀي نه آ،
سبب مايوسيءَ سندو هر هر ائين اندرُ پڇي.
ڏينهن توکي ٿيا ڏٺي ۽ ڏينهن شايد ٿين اڃا،
سڪ لڳي آ، تون ڪٿي آن، مون کان پنهنجو گھر پڇي.
جنهن سان گھارڻ ٿي پوي ساري عمر هڪ گھر اندر،
ان جي دل ۾ جاءِ ٺاهيان، ڪيئن ونيءَ کان وَرُ پڇي.
ڇا مليو ٿي مانُ اُنَ جو ۽ ڇا اهميت ٿِئي ملي،
ڪيئي پيڙهيون، پيڙجين پيو، هيل مون کان هَرُ پڇي.
بودلو ٿي گم ويو آ ڀيڙ پئسن جي اندرِ،
ڪيئن سو ملندو ڪٿي، ڳڻتيءَ وچان قلندرُ پڇي.
ڇا هيو گئونرو ڪَلنڀر، اڄ پئي ڪانُڀوءَ پڇيو،
پاڻ گڏجي جاٽ تي، جيڪو ڏٺو هو پَرُ، پڇي،
ڀل ڀليءَ جو ڇيهه ڪونهي، پر هي پيڪر حسن جو،
پيار ۾ جھلبو نه ڪنهن کي،ڀل وڃي ڪو تَرُ پڇي.
ڪو نه راڻو ڪو به ڍَٽَ ۾ ۽ نه ڪو سوڍو سُجھي،
ڪاڪِ جا ڪو تَڙَ پُڇي، يا مُومَلُون ڪو مَرُ پڇي.