سانوريءَ ڪنهن شام جيان ويڙهي وئي،
جي سُتل ها سور سي ڇيڙي وئي.
موقعو تاڙي جئين پهتس پتڻ،
ڪين ترسي، ٻئي هلي ٻيڙي وئي.
رات جي پوئين پهر۾، ڪونج ڪا ڪُر لاءَ سان،
سانت ٽوڙي، خيال کي کيڙي وئي.
خواب اڻپورا ويا رهجي جڏهن،
پرهه ڦٽندي رات کي ريڙهي وئي.
ويو سڪون آهي ڦٽي جنهن ڏينهن کان،
پيار ڏئي، جيءَ ساڻ آ جھيڙي وئي.
جا هنئي بندوق ماريءَ، سا پکي،
ڍنڍ تان سڀ ٽاههُ ڏئي ٽيڙي وئي.
ڳالھين جي ڳنڍ ٻڌي سوگھيون ڪري،
لڙڪ سڀئي پاند ۾ ويڙهي وئي.
ڪين پهتس ڪا چڱائي ٻي ته پوءِ،
ياد پنهنجي ذهن مان ٿيڙي وئي.