سڀ ٺهي ٿو هوند سان، اڻ هوند سان ڇا ٿو ٺهي !؟
پوءِ به ٿو پَرَ گھور هيئنڙو پيو لھي !
هن وڄائي ڇير چپڙي ڍولڪِيءَ جي تال سان،
واڳجي ويندو آ جيئن ڪو ڳڻن واريءَ ڳالھه سان،
روح ئي رَلَبو تڏهن جي خيال ملندو خيال سان،
قبل ماضيءَ کي ڇڏي حاضر جي رهبو حال سان،
ڪِرتِ ۾ آيل ڪلا ڪيئن روڪبي !
پرِتِ ۾ گھايل ڀلا ڪيئن روڪبي !
ميل ميلاپن مندن ۾ سونهن ڏس ڪيڏي ڀري،
ڪيتري آسان گذري زندگي جيڏي ڳري،
جيتري تو جيءُ چئي دلڙي به هئي تيڏي ٺري،
ڪيئن چئه پو تو سوا ويندي هتي هيڏي سري،
چيچَ ۾ پورو ڇلو ايڏو ٺهي !
پيچ ۾ پورو سَلو جيڏو ٺهي !
سر منڊل جا سُرَ ٿڌا ڄڻ ساهه آهن ساز جا،
سُرَ سڀئي سڏڪا ڀرن ٿا هوبهو آواز جا،
ناز پرور جو پکيڙيا گُرَ سمورا ناز جا،
سي سڀئي پردا ٿا کولن ڪنهن الستيءَ راز جا،
گونج جو ڦهلاءُ اهڙو ٿو لڳي !
ڪونج جي ڪرلاءُ جھڙو ٿو لڳي!
پَرَ_کُٿَلُ جيڪو پکي آ، سو ڪري پرواز ڪيئن،
اَڌَ رَنگو جن آڱرين تي، سي وَڄائن ساز ڪيئن،
دل گھريو جي ناهه سامهون، ڪو ڪري پوءِ ناز ڪيئن،
جنهن سُڪي ويو آ هه گلو، سو چَئهُ ڪڍي آواز ڪيئن،
تاءُ ان جو تير وانگي ٿو لڳي !
گھاءُ ان جو سِيرَ وانگي ٿو لڳي!