گھڙي تي چِٽ ڪنڀر ڪڍيا نه اُلڪو هوس آويءَ جو،
جَنڊِيءَ پاڳا گھڙيا واڍي، نه کٽڪو جنهن کي ٻانهينءَ جو.
وفا عيوض جفا تو وٽ، هلي قانون ڪورٽ جو،
جتي منصف آ خود ماري، ٿئي ڪيئن داد دانهينءَ جو.
پيالو خوبصورت آ، وڌائي ٿو نشو مڌ جو،
ائين ٿيندو، جھين چکيو، مزو هوندو نهائينءَ جو.
چِٽيءَ چانڊاڻ سان گڏجي وڌائي سونهن آ گلڙن،
سندءِ آمد وڌائيندِي، مزو منظر تِهائينءَ جو.
ڪتين کي پَئِندَ پائيندي ۽ ٽيڙن کي رهائيندي،
اچڻ جي وقت کُٽُڪو آهه، رهندو رات وهائينءَ جو.
ولر چاهِيُنِ جيان اُڏري، ڪڪر ڊوڙن پيا اُڀ ۾،
ڏِئيِ چنڊ کي ٿو ڄڻ اوڍر، پلئه چادر ڪو چاهِينءَ جو.
ڳلن تيِ پُيون ڦُٽيِ ڳاڱيون، اکيون هرڻيءَ ڏنيون تحفو،
چپن تي رس ۽ رنگ گڏيل، لڳي ٿو ڪپيل ڇاهِينءَ جو.
جڏهن کان تو چيو آدم، اصل ۾ ڳجھه آ تنهنجو،
تڏهن کان پيو ٽٽي جھڳڙو، سندءِ آهينءَ ۽ ناهينءَ جو.
1. چاهِينُ: نيري رنگ جو پکي جنهن کي چانهه ڪري پوڪاريو ويندو آهي.