ڇتارا
مينهن ڪڻين جي پايل ڇمڪي لَڳَهَه به ڳائن ميگھه،
هير اُٺي جي ڄڻ ته هندورو، ڪر ڪا اچڻ ۾ سيگھه.
ڪر ڪا اچڻ ۾ سيگھه، وري جو جواني وَرَنديِ ناهِه،
آشا ئُنِ جي پيڙا ساجن پاڻهين ٺرندي ناهه،
اوسئڙي جي اوجاڳن ۾ ننڊون ڦٽائي نينهن،
منهنجي منشا آهه ته موٽج تون ئي خود ٿي مينهن .
*
سوڳ اندر ويو سارو جِيَونُ جنهن جا لمحا سونَ،
پوءِ به من مان، ڪڍي نه سگھياسون ساجن تنهنجي اونَ.
ساجن تنهنجي اون، نه گھٽبي، انڊلٺ بنجي آءُ،
جيئن الوڻي جيون هن ۾ وڃي ڪو ڀرجي ساءُ،
جان وجھي وڃ جذبن ۾ ۽ روح تان روڙج روڳ،
ڏيج جِلاڪا، جوانيءَ کي، جا بنجي وئي آ سوڳ !
*
ماڻهوءَ جو من موتيءَ مان ٿيو مٽجي آهي مَٺُ،
محبت جا تون موٽائي ڪي ماڻ وري اڄ وَٺُ .
ماڻ وري اڄ وَٺُ، ته جھومي جندڙي ٿئي ڀل جھانءِ،
ان عمل جي عيوض مان دل تحفو ڏيندو سانءِ .
آءٌ ڪري ايئن ناهيان سگھيو، ست به ٿيو آ ساڻو،
آس لڳائي ويٺس اهڙو، نيٺ ڪو ايندو ماڻهو !