جو سلھاڙي ساهه کي،
سڪ ساڻ تنهن کي سارجي !
مدتون مانوس جنهن سان پوءِ ٿي دوري وڃي،
سا وڌائي سڪ، جنهن سان پريت ٿي پوري وڃي،
ملڻ ٿئي جي ڪنهن بهاني، حال اوريو ڀي نه ٿئي،
ٻيو نه جي ڪو وَڙُ ڪجي،
کلندي رڳو کيڪارجي!
جي نه قابو آهه ٿيڻو نينهن جي ناتي اندر،
ڪنهن کي هرکائي ڪجي ڇو دوبدو پوءِ دربدر،
“ڇو نه آيو ڇا ٿيو ٿس؟” ڪانگ کي دڙڪا ڏجن،
ڳُوپ ڳالھيون پوءِ ڪري ڇو،
ڳڻن سان پيو ڳارجي !
ڇو سواگت صبح صادق جي ٿڌن ساهن سان ٿئي،
ڇو ڀلا هيءَ ننڊ نيڻن جي نهوڙي ڪو نئي،
يا ته منهن تي دل لڳيءَ جو حال اوري روئجي،
رُئڻ روڪي روبرو ڇو،
لڙڪ لِڪَندي هارجي!
آ حياتي مختصر ڪهڙي خبر ڪهڙيءَ مهل،
رَٿُ روانو ٿي وڃي، جنهن کي نه ڪائي جھل نه پل،
پير پائي پاڻ اچ يا خود گھرائج پاڻ ڏي،
سڪ_سڙيل کي هيئن نه سونهين،
منهن_چڙهڻ ريءَ مارجي!