سانوڻين ۾ ناءُ سنڌوءَ تي، پور مٿان ٻيو پور هيو،
تون وقت وڃائي آيو آن، ڪلھه ساري ٻيلي ٻُور هيو.
جاٽ جو ميڙو ماري موٽيو، قادو مڙس ڪو انٽ هئو ڪو،
جھڙي چوڏس ساک هي سنڌ جي، تهڙُو ان جو تُورُ هُيو.
سُن ٿي سوچڻ بيٺو گذريل ڄڻ ته وهيءَ جا ڏينهن هيو،
پُورُ ٻياني ساڻ ڪُلھي تي، پيو ڪو اُنَ کي پُورُ هيو.
ڌپ ڪري ۽ کٽ تي مرندي، ماڻهو هن کي ڪو نه وڻيا،
پُرزا ٿي پيو ڪالھه پٽيءَ تي مڙڻ نه جنهن ۾ مُور هيو.
ويسهه گھاتي، پيار ۾ ڌوڪو، هن هو سوچيو ڪين ڪڏهن ڀي،
ڳل ٿي رڦيس، چپ ٿي ڦڙڪيس، چت اندر هُو چُورُ هُيو.
ڄڻ ته اڏيهي جسم سڄي کي پورو پئي ڪيو ڪاٺ جيان،
آراڻي جيان اندران اندران سُرندو آيو سور هيو.
نيڻ ڏَرا ڏئي حال ٿا اورن، مکَ جا گھنج سَلِنِ ٿا سڀ ڪجھه،
ڄڻ ته جُڳن جي لڳي نشاني، هي جو پوڙهو جھورُ هُيو.
نيڻ اولاري هوءَ نهاري، دَڳ مَٽائي وئي ائين هئي،
ڇال ڏئي ڄڻ ڪالھه ڪَکي ويو، نانگ جئين سَنگِچُورُ هيو.
وڻن ٽڻن هي تال ملائي، واءَ به چوري سازَ ڇڏيا،
ڪوئل جي هن ڪوڪ ۾ ڳايل، ڀيرو سُر ڀَرِپُورُ هُيو.
مصور خيالن ۾ هو گم سم،ڪاري بادل جي هو هيٺان،
نيري ويس سان نار سرنهن ۾، ڄانڀي منجھه تَلوُرُ هُيو.