ته يادن ۾ گڏ!
اِنهيءَ جي ته سائين اِها ٿي پُڄاڻي،
ته يادن ۾ گڏ!
سڄي زندگاني وئي ايئن وکري،
گھڙي ڪانه ڪائي چڱي آهه سنڀري،
وئي آهه ويٺي اکين ۾ ئي گذري،
ونڊي سور سارا وئي رات نبري،
وڃڻ ويل چيائين چڱو موڪلاڻي .
ته يادن ۾ گڏ!
کسي رات هڪڙي وتي زندگيءَ کان،
وئي سا به گذري گھڙي پل وانگيان،
پڇا ڪَن اندر آئي هورڙيان آئي دل کان،
ته مون ڏي ڏسي هُن وڏي ڪنهن عجب مان،
ٽهڪ ئي ڏنائين ۽ کلندي وراڻي .
ته يادن ۾ گڏ!
اَسر ويل ٻولي پکي جيئن اٿيا،
وري دَس ڪُڪڙن هنيان پوئيان،
گُھلي هير خاموش نياپا ڏنا،
جڏهن نيڻ روئندي ۽ لڙڪن ڀنِا،
اکين سان سليائين سا گونگي ڪهاڻي .
ته يادن ۾ گڏ!
ڪڏهن گھر اندر ڄڻ ته ساڳيو آ مقتل،
فقط هوءَ ۽ آئون، ٽيون ساڻ گھر،
ڏسڻ مان نه ٿو ڍءُ ٿئي سر بسر،
اهو خيال ساڀيان نه آهي مگر،
وري ياد آئين ڪئي هڪَ هڪاڻي .
ته يادن ۾ گڏ!