ڦري دنيا وئي آ پر نه آيو ڦير جانِيءَ ۾،
پلن پيون پيار جون ڳالھيون، ڳچيءَ جي اونئن ئي ڳانيءَ ۾.
اِئين خيالن ذخيرو پيو رهي ٿو ذهن پنهنجي ۾،
پلا بي انت پلجن پيا، پلي جي جيئن آنِيءَ ۾.
اسان جِيوَن ڇڏيو ارپي مگر پوءِ ڀي الا جي ڇو،
اسان سان ٿي ۽ گذري آ، توهان جي نگھبانيءَ ۾ .
ٻُنڀي جي ٻاهران هي پير تنهنجا موٽندڙ ڏسندي،
اچي هِيءَ دل وَئِي آ حادثي ڪنهن ناگھانيءَ ۾.
ويو ٿي سنڍ عملن کان، رهيو جذبو نه آ جنهن ۾،
پيو سو آجپو ڳولي ڪرامت ۾ ۽ ڪانِيءَ ۾.
بقا مشروط آ تو سان اسان جي ايئن بلڪل جئن،
جياپي جو سڄو هي رازُ سمايل آهه مانِيءَ ۾.
صفا آ تانگھه ۾ تايل ۽ بيوس ياد تنهنجيءَ ۾،
ائين هِي خيال آ ٽنگيل، ڍينگر جيئن ڪو ٻِيانِيءَ ۾.
پَهِيءَ هي پارَ تنهنجي کان ڏني جا ڪالھه آ مون کي،
سمورو پيار پنهنجو ڄڻ، سَمايل اُنَ نِشانِيءَ ۾.
ٺهيو هي عشق جو اوڇڻ، وڏي ڪنهن جھد سان پوءِ ئي،
جڏهن پيٽو ڪري دل کي اُ ڻيوسين خيال تانِيءَ ۾.
ننگو چوڏس ڏسي چنڊ کي، چڪوري سوچيو شايد،
عرياني حسن ۾ آ يا، حسن آهي عُرِيانِيءَ ۾.