مور موٽڻ جي ڪري هوءَ ڇيڳري ڇوري نه ٿي،
سينڌ جو جنهن سُنهنُ ڏنو بلڪل مُڙي ڀوري نه ٿي.
مون کُٽايا سڀ سڪا ۽ ماڻ جي ماپڻ سندا،
پريت، محبت سچ پڇو، مون کان ٿِئي توري نه ٿي.
موتئي مهڪار ۾، ٿي رات ڪلھه مون کان پڇيو،
پير ۾ گجدي وجھي گھر ڏي اچي گوري نه ٿي.
آ ڪَتي آٿت ڏئي وئي، وس ٽيڙن ڪيا وڏا،
چين پائڻ مورڳو ڏئِي لونءَ سندي لورِي نه ٿي.
جنهن جي پائڻ لئه پَريون، جِن مَلڪ ڀي ڪوشان ٿيا،
سنڱ اهڙي لاءِ تو کان جان ڀي گھوري نه ٿي.
نينهن وارو نَپُ انوکو ٿو رهي جکندو سدا،
مون ته ڪوشش ڪئي، وڃي پر جان مان جھوري نه ٿي.
هڪ طرف چوگان چاريِ، ٻئي طرف هو ٿا سڏن،
من متو مانڌاڻ، نِبِري ڳالھه هيءَ ڳوري نه ٿي.
مون ڪُنڍي ڪلين اَنَدر آهي کُپائي خُوش ٿي،
ڪيئن ساهي چئه کڻان، ساهي ڏئيءَ ڏوري نه ٿي.
واءُ پيو هَرِ سُو گھلي، جھونڪو کنيون ويندئي کنڀي،
ٿي پٿر جيان پاڻ ڀيڙو، ڪپهه جي ڦوري نه ٿي.
ڪو ته گفتو ريءَ ملھو آ، ڪو ڪٿڻ کان ڀي وڏو،
ڪو وچن جو رک وزن، هلڪي رڳو هوري نه ٿي.