ڪيهَه ڪڪرن جي ٻُڌي ٿو واءُ ڀي واڪا ڪري،
ڪانه برپٽ جي انهي مند ۾ سوا بادل سري.
آهه ساوڻ سڪ ڦولاري مينهن جي مند بي چئي،
ڪين دوريءَ کي ڏسي، دل جي دري کولي هَري.
ٻُوهه ۾ آ رنگ ڀريو، ڀُرٽ ۾ ڪي گل ڦٽا،
موڪ مانڌاڻي ڦُٽيِ هَر ڏهر کي ڇڏيو ڀري.
بَرَسَ بادل ڪئي بڊاڻي، ڍورن ڍِڪي ڪئي آجيان،
وئي وڪوڙي سار تنهنجي، جا پئي ذهنن تري.
سال ٿيا ساجن رُٺي، ۽ ڪال ٿيا ساوڻ وٺي،
جوءِ ۾ ڪا جان ناهي، ڏيهه پيو ٿيو ڏک ڏَري.
انگ تي ڦاٽل لٽا، ڄڻ نانگَ هر ڪو جيءُ سِنگھيو،
ڏِکَ ڏوگاهي ڏني آ، مال پيو ٿو بک مري.
مينهن اوڪاڻي ڏٽي ويو، ڏهر آهي پوڄ سان،
جنهن مٿان ڏيئو پري کان، چنڊ جو پاڇو ٻري.
مَڪَ سندا ڪانڀا ڀري، هر ڪا سُهاڳڻ ٿي پَکين،
مال ٽاڏون ڏئي مکڻو، چاهه مان پيو ٿو چري .
تانگھه جنهن جي سان حياتي آهه واڳيل اصل کان،
سانوِڻِيءَ ۾ سو نه موٽيو، شال واهُوندَنِ وري.
• علڻ = علڻ فقير، مشهور راڳي.
• عارب = عارب چانڊيو، مشهور ڍولڪ نواز.