تنهنجو مرڪڻ ڪير وِساري، تُنهنجي سڏڪن ساڙيو آهي،
هيري موتيءَ کان به وڌڪ آ، تو جو لڙڪ به لاڙيو آهي.
مينهن ڪڻين جا مهڪ مٽيءَ مان مهڪائيِ، سا، مايوسي آ،
اُڀ اسان جي ڏک کي ڏسندي، ڳوڙهو ڳل تان ڳاڙيو آهي.
اوشا جي ونَ ويس اندر هو آيو منهنجي اڱڻ مٿان آ،
قول اچڻ جو جيڪو ڪيائين، پرهه اچي سو پاڙيو آهي.
پڪ نه آ ڪو رات اويلي مُنڌ اڪيلي تو وٽ پڄندي،
تو ڏي ايندي توڙي لِڪِيسِ، تاڪنُ پوءِ به تاڙيو آهي.
من جا ورهه ولوڙا آتا، خوابُن تو بن کورا لاتا،
سورن هيءُ جياپو ساڙيو، پورن جيءُ پَڇاڙيو آهي.
رات بسنتي، هير ٿڌيري، جوڀن ونتي جاڙ جئي ٿي،
چورا کورا چانڊوڪيءَ جي، چيِئن مٿان من چاڙهيو آهي.
ڪوئل موسيقي ٿي ڇيڙي، وڻ ٽڻ جھومي راڳ چون ٿا،
ساجن هن ۾ سرنهن سندي ڄڻ ڦول اندر کي ڦاڙيو آهي.
پنهنجي ملڻ مٿان سَوَ پهرا ۽ پابنديون توڙي آهن،
تنهنجي خوشبو هير پُڄائي، واءُ ڀلا ڪنهن واڙيو آهي!