عذابن ۾ ڌرتي
اُٿي جاٽ جوڌا، هڻو جنگجي،
عذابن ۾ ڌرتي، وئي انگجي.
سمهو ڇو ٿا سوڍا، ڊگهيءَ ننڊ ۾،
ٽياسن مٿي سنڌ، وئي ٽنگجي.
ڪُهو تن کي ڪوپا، ڪُٺي سنڌ جن،
وڃن رت ۾ گَس، سڀ رنگجي.
وڙهو ۽ وڙهو ۽ وڙهو وانگيو،
وڃن جيئن ويري، سڀئي ونگجي.
ٻُڌو ڳالهه منهنجي، ٻَڌيءَ ري نه ٻي،
وجهي ٻک تنهن سان، وڃو ٻنگجي.
لکو سچ ساٿي، متان ڪچ ۾،
وڃن جيئن نه پنهنجا، قلم زنگجي.
کٽي سُک سوڀن سان لانئون لهو،
پچڻ ڪاڻ پڙ ڏانهن، هلو پنگجي.
گُهري سنڌ سِريون، اي ”سرويچ“ اڄ،
انهيءَ لاءِ توڏا، بيهو تنگجي.