حق کپي ٿو هير ئي هير
نيٺ ته سارو ڍانچو ڊهندو، نيٺ جي هيٺان وِهندو ڪير.
نيٺ اسانکي ڪونه کپي ٿي، حق کپي ٿو هير ئي هير.
منزل ماڻڻ لاءِ موڙهل ماڻهو چوندا مهل اچي،
مهلن ڪارڻ وهِندا ناهن، وانجهي مانجهي مرد مٿير.
تارئون تار ۾ گهڙندي گهوٽيا، تڙ ۽ تانگها ڪون تڪين،
دڌڪارن ۾ ڌوڪاريو، ڌوپار پون ٿا وير ونجهير.
ڇوليون ڇاٽون ڇڇڪارون يا ڇيرا ڇڇڪا ڇانڀ هُجن،
ڇپرن ڇپن کان نا ڇرڪن، ڇوڪر ٻاڪر ڇٽ ڇڳير.
تازيءَ تازيءَ اڌ صديءَ ۾، سنڀريو سنڀريو سُمهيو پُون،
اُڀري اُڀري اُلهي ويا سو سعايا سپنا سانجهه سوير.
پاڻ کان پو جي پيدا ٿيا سي، پُورب پڇم پهچن پيا،
پاڻ اُهاڙيون ويٺا اڃان، دودي دولهه وارا پير.
ساٿيئڙا ”سرويچ“ ٿيو ۽ ساهه جو سانگو ڪين ڪريو،
دهشت گردن ڌوڏي ڇڏيا ڌرتيءَ سان گڏ ڌڱ دلير.