جَبَل! تو ڪو ڏٺو منهنجو؟ هِتي هو يار جانب جَت.
محّبت جنهن سَنديءَ مُنهنجي، مُنجهائي آهي ساري مَت.
اَڃان هِن دَم هِتان پِئي ويو، اَکين جو ٺار هو آري،
وَڌو اي وَڻ! ڏسو ٿا ڪا؟ اُڏندڙ واٽ تي واري،
ٿَڪل کي ڪا ڏِيو ٿوهر! الله ڪارڻ اَچي آٿَتِ،
جَبَل! تو ڪو ڏٺو منهنجو؟ هِتي هو يار جانب جَت.
اَڙي او پوڙهڙا پٿرّ! پُنهونءَ جو تون پَتو ڪو ڏي،
لَڪن جي لُوهه لُوساٽن، ڇَڏيا مُنهنجا هي لِڱ لوڏي.
وِيَم هي روهه جون رُهڙون، سَڄو روهڙي رَڳن مان رَتِ،
جَبَل! تو ڪو ڏٺو منهنجو؟ هِتي هو يار جانب جَت.
ڀنڀوران بَس ڪري نِڪتيس، بَرن ۾ رات ڏينهن ڀٽڪان،
سڄڻ ڌاران نه سُک سنڀران، سدا پئي سوز ۾ سُڏڪان،
سُڃن ۾ ٿي پَيس ساڻي ۽ سنڌن مان وِيو سَڀ سَت،
جَبَل! تو ڪو ڏٺو منهنجو؟ هِتي هو يار جانب جَت،
ڇَپَر سارو ڇُڳيرن لاءِ، ڇَپَرن ساڻِ ڇاڻينديس،
اٿم ”سرويچ“ جيسين سَگَهه، پئي توڏن ڏي تاڻينديَس،
پُڄي جي ويا پَسَههَ، پوءِ به پارِي يارَ سان مون پَتِ،
جَبَل! تو ڪو ڏٺو منهنجو؟ هِتي هو يار جانب جَت،