شاعري

ٻئي ڪنڌيون مهراڻ جون

ھي ڪتاب سنڌ جي عوامي شاعر سرويچ سجاولي جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. سرويچ سجاولي صاحب جو ھي مجموعو غزلن، نظمن، گيتن، وأين، ڪافين ۽ ڪجھھ محبوب شخصيتن کي ڏنل ڀيٽا وارن شعرن تي مشتمل آھي، جيڪي وقت بوقت سرويچ جي اندر مان اڀري اکرن جي صورت وٺي ڪورن ڪاڳرن تي ظاھر ٿيا. سرويچ سجاولي جي شاعري، سنڌ جي شعور جي علامت، قومي حقن لاءِ اُٿندڙ آواز ۽ طبقاتي ڦُرلُٽ جي خلاف احتجاج جو سگھارو آواز آھي. سندس شاعري ۾ نه رڳو پنھنجي وطن، پر ان جي پورھيتن، ڪمين ڪاسبين، ھارين، نارين، عورتن، ٻارن، ٻڍن، جي اھنجن، ايذائن ۽ سورن جي ڳالھ ڪيل آھي، پر انھن جو درمان به ڏسيل آھي. ۽ بي باڪي ۽ دليريءَ سان پنھنجي حقن کي ڇني وٺڻ جي واٽ به ڏسيل آھي. سرويچ جي شاعري فڪري حوالي سان قومپرست ترقي پسند ۽ جمهوريت پسند فڪر جي ترجماني آھي.
Title Cover of book ٻئي ڪنڌيون مهراڻ جون

ساهه توتان سِنڌڙي

ساهه توتان سِنڌڙي

ساهه توتان سِنڌڙي گهوريان ۽ گهوريندو اچان،
جِيءُ جسم تُنهن جي مٿان، جهوريان ۽ جهوريندو اچان.

سوچ ۾ سانڍي سوين، جي ڳالهيون ڳوپي رکيم،
توسان اندر جون اُهي، اوريان ۽ اوريندو اچان.

مَٽِ نه جنهن مِٽيءَ جو آهي، مُلڪ ٻئي ڪنهن جي مِٽي،
سا، مِٽي موتين سان گڏ، توريان ۽ توريندو اچان.

تُنهنجي آجائيءَ جون آئون، ڳائيندو ڳالهيون گُهمان،
چنگ اِهڙا چؤطرف، چوريان ۽ چوريندو اچان.

تُنهنجي ويرين کي وِجهان، آڙاهه ۾ اُڇلي اَمڙ،
ڪنڌ تِن جا ڪات سان، ڪوريان ۽ ڪوريندو اچان.

جيڪي بي نَڪا اوهان لئه، بُغض دل ۾ ٿا رکن،
بُت تن جا بيد سان، ڀوريان ۽ ڀوريندو اچان.

ڏکڙا ۽ ڏُک سهي، ”سرويچ“ سِنڌ آجي ڪبي،
تنهن ڪري هر ڏاهي سان ڏوريان ۽ ڏوريندو اچان.