سي ڪيئن ويهي وساريان آئون سانگي سڄڻ،
جن جي پور ڪئي آهيم دلڙي پَرڻ.
جن جون من اَندر آهن ميخون کُتيون،
جن جي سِڪ سنديون، پيتم جام سُتيون،
تن لئه ويٺي روئان، ساريون راتيون رُتيون،
تن جي لاءِ ڪڍيم، هي سڀ لانگها لنگهڻ،
سي ڪيئن ويهي وساريان آئون سانگي سڄڻ.
جن سان ملندي هُيس، مَرڪيو ميڙن تي،
جن سا گُهمندي هُيس، گڏجيو گهيڙن تي،
جن سان سير ڪيم، ساون سيڙهن تي،
کاڌم جن سان سدا، کُنڀيون کير مَکڻ،
سي ڪيئن ويهي وساريان آئون سانگي سڄڻ.
منهنجون جيڏيون جڏهن، وِجهيو ويس هلن،
تان ڪر باغن ۾ پيا ڪي مور ٽلن،
موتين مينهن وَسن، جيڪر خوش ٿي کِلن،
جن جي حُسن اڳيان لُڇن هنج هرڻ،
سي ڪيئن ويهي وساريان آئون سانگي سڄڻ.
”سرويچ“ آهيان جن جي سُور سَٽي،
ماري ماڙين ۾ ڪري ڦارون ڦٽي،
ڪريان تن ري ڀلا چئهَ ڪيئن سينڌ پَٽي،
جن جا جيءَ اندر آهن ٻنگ ٻنڌڻ،
سي ڪيئن ويهي وساريان آئون سانگي سڄڻ.