وِهان ڪيئن گُلن گُلشنن ۾ اڏي.
برهه آهي وهندو بنن ۾ اڏي.
ڏسو قيس ليليٰ پيا ڪٿ رهي،
پنهون ۽ سسئي هئا پڳا ڪٿ ڪهي،
ڇڏيائون ڪٿي، تن تنن ۾ اڏي.
نصيحت نه ڪنهن جي، ڪا سهڻي مڃي
چڙهي وَر وِرهه جي پو ويٺي وڃي
درياهه جي ڪُنن ۽ ڪَنن ۾ اڏي.
نه چندن ٿي مارئي، وڌو چوٽ ۾،
نه آرام آيس عمر ڪوٽ ۾،
ڇڏيائين ڇنا، هُت ڇنن ۾ اڏي.
سمون ڄام حاڪم، ٺٽو تخت جنهن جو،
لڳس نينهن نازڪ، ڇڏيئين ماڳ پنهنجو،
مهاڻن سان ڀونگن ڀنن ۾ اڏي.
مُلان ڀل ته ڳالهيون ڪري پيو وڏيون،
ڪَبا سجده تن کي، جنين جي ڇڏيون،
محبت مستيون منن ۾ اڏي.
سوين عرض آزيون اوهان کي ڪيم،
دکيءَ دل جون خبرون خطن ۾ لکيم،
ڇڏيم پيار پيارا پنن ۾ اڏي.
جتي ٻير ٻيرين ۾ پچيو پَوَن،
جتي بيت ڀاڳيا ٿا نڙ تي چَوَن،
رهان تن سان ٻجرن ٻنن ۾ اڏي.
نه سُک سان سُمهان سنڌ جيسين ڏکي
ڏيئي ريج رت جو ڪريان سان سُکي،
ڇڏيان تنهن کي پلڪن کنن ۾ اڏي.
لڱن تي نه جن جي ڏسان ليڙڪا،
ڌِڪن تي جنهين جام کاڌا ڌڪا،
ڇڏيان سي ڌيئڙيون ڌنن ۾ اڏي.
سُخن سونهن سيرت هجن گڏ جتي،
کڻي تون به ”سرويچ“ وڃجئين تتي،
سڄو شعر فڪرن فنن ۾ اڏي.