تترن جي تاڙ ۾
آهي صدر اسان جو، تترن جي تاڙ ۾،
اعظم وزير ڏسجي، ڏوڪڙ اُڳاڙ ۾.
جنرل جي جوه آهي، پنهنجي جڳاڙ ۾،
جسٽس ڏئي ڇڏي آ، ڪورٽ ڪٻاڙ ۾.
وزرا وفاق وارا، پاڍيل پٽاڙ ۾،
گورنر گتل ڏسون پيا، گند ۽ گپاڙ ۾.
هرهڪ اسيمبلي آ، جوڳيءَ جي جهاڙ ۾،
وڏڙا وزير چارئي، چسڪي چٻاڙ ۾.
ننڍڙا وزير وسڪي، ٻوٽين جي ٻاڙ ۾،
ميمبر مشير ورڪر، سودي سٽاڙ ۾.
ڪرسين تي ويٺلن کي، ڪِليون ڪياڙ ۾،
بيورو ڪريٽ هرهڪ، بدليل بگهاڙ ۾.
ناهي ذرو به ويساهه، ڌڻ کي ڌراڙ ۾،
ليڊر عمل کان عاري، اُلجهيل اناڙ ۾.
خالي ٿيو خزانو، خرچي کٻاڙ ۾،
جڪڙي جمهور ڇڏيا، ماڻهو منجهاڙ ۾.
ميڊيا سڄيءَ جون ڄڀون، لڙڪن لٻاڙ ۾،
سرڪار وارا سيد، هڪٻئي جي ساڙ ۾.
پيرن جا هٿ ڏاڍا، پٽڪي پڳاڙ ۾،
فتنو فتور ڪيڏو، مرشد مواڙ ۾.
آمر اڃان به آهن، اڳرا آکاڙ ۾،
بيمار ليکڪن جو، درمل دٻاڙ ۾.
لڄ لُٽ نياڻين جي، لکيل نراڙ ۾،
باقي عوام آ سا، لتجي لتاڙ ۾.
مسڪين محب ماڻهون، بک ۽ اُگهاڙ ۾،
هاري مزور سارا، ڄرڪن جي ڄاڙ ۾.
ٿڙڪن پيا اڄ به ٿريا، ٿوهر جي پاڙ ۾،
وانگي وري ڏسان پيو، ويرين جي واڙ ۾.
پارن اندر پسون پيا، پلجن پراڙ ۾،
اسحاق(1) ڄام(2) مظفر(3)، هڪڙي سلهاڙ ۾.
ايڏي نه شوخ شاعري، گهرجي حڪام کي،
”سرويچ“ يار ٻَڌبين، ڌاڙي جي آڙ ۾.
(1) غلام اسحاق خان
(2) ڄام صادق علي
(3) مظفر علي شاهه