هينئن هرڪڻي مان
هينئن هرڪڻي مان ته، اڙجي پيس مان.
تڏهن وِک وِک تي، وڪڙجي پيس مان.
ڪڏهن قد سوڌي، ڪڏهن سينڌ سنئين تي،
ڪڏهن زلف ڪُنڍي ۾، ڪڙجي پيس مان.
ڪڏهن ڪن لبن آ، وڌو من موهي،
ڪڏهن گُهور گـَهري ۾، گهڙجي پيس مان.
ڪڏهن ڪنهن گهڙيل ۽ تراشيل ڳچيءَ کي،
پري کان ئي ڏسندي، پڪڙجي پيس مان.
ڪڏهن ڪنهن بِلوريءَ، بدن بُت سڄي جي،
جڙاءُ جوڙ جڪ ۾، جڪڙجي پيس مان.
ايئن هر حُسن جي حصي تي هميشه،
اي ”سرويچ“ نيازئون، نِوڙجي پيس مان.