قوم پرست
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست،
ڪيڏا قولن ڪوڙا ۽ هي، نڪ جا پڪا قوم پرست.
ڪوڙين ڪوڏين ڪارڻ ويهي، ڪيئن نه سائو منهن ڪيئون،
سو سڀ دوکو دلبر هوڙي، جيڪو هن کان اڳ چيئون،
قوم کي وڪڻڻ ڪاڻ هڻن پيا، چؤڪا ڇڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
منهن ۾ جهڙا مومن پر هي، اندر ۾ ابليس وڏا،
قوم جو نعرو هڻندي هڻندي، ڪن پيا ڪيڏا ڪيس وڏا،
هرگز هيرا ناهن هي پر، ٽامي ٽڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
دشمن اڳيان داڻي توڙي، ناڻي تي پيا ناچ نچن،
سنڌ ۽ سنڌي وڪڻيو پوءِ به، اوچي اوچي ڳاٽ اچن،
شرم حيا ۾ شايد آهن، ڏاڍا جهڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
قوم جي بدران ڪرسي گهرجي، ڪرسي جنهن تان قوم ڪُهن،
ٿڃ امڙ جي ٿوڪاريو پيا، خنزيرڻ جو کير ڏُهن،
پئسي پويان پوڙها ٺوڙها، ڪارا ڪڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
منصورن کي مارايو پو، پنهنجو پاڻ پڏائن ويٺا،
دلا بنجيو ڌارين جا سي، ڌوڙ مٿي ۾ پائن ويٺا،
اڃا ڏاڍا کائيندا هي، دردر ڌڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
ايرن غيرن اغيارن سان، ياريون تن جون پڪيون آهن،
باقي بينظير ۽ نصرت سان، ٿيون ويڙهيون پڪيون آهن،
ها پر ڏسجو ويٺا ڪندا، ڏاڍو ٺڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
هي جي جن سان وير اوهان جو، تن سان آمر ڪونه پُڳا،
جن جن جوٽي جنگ هنن سان، تن جا بچيا ڏند رُڳا،
هي سي هستيون جن جي اڳيان، هڪا ٻَڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
هي ٻئي سوڍيون ٻاگهيون آهن، ڏونگر ڏاري ڄاڻن ٿيون،
هي ٻئي عرش اُڊوڙڻ واريون، پهڻ پگهاري ڄاڻن ٿيون،
جن جي هڏي هڏيءَ ۾ ڪو، ٿڪ نه ٿڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
هر هڪ آمر جابر سان ڏس، جهيڙا تن جا جهيڙيل آهن،
هي سڀ روه زمينون تن جي پير کڙين سان کيڙيل آهن،
پوءِ به هڻو پيا ڦلهيارن جا، منهن ۾ ڦڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
ڪيڏا ڪيڏا ڪونڌر تن جا، قاتل ڪوٺي روز ڪٺا،
ڪيڏا لٺين لوساٽيا ڏس، تن جو منهن ۽ پير پُٺا،
پوءِ به اوهان جو وير انهن سان، لوسڻ نڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست.
هي ٻئي سپهه سالاريون ۽ سوڀاريون ”سرويچ“ سدا،
جمهوريت سان جن جا آهن، پاتل پختا پيچ سدا،
هي ٻئي منزل ماڻڻ واريون، هي ٻئي مڪا قوم پرست،
ٽڪي پئسي تي پيا وڪجن، ڪچا پڪا قوم پرست