ورايان هاڻ سا ڪيئن دل
ورايان هاڻ سا ڪيئن دل، وسان منهنجي جا وئي وئي وئي،
لڳي جا هٿ حسينن جي، وڃي پورن ۾ پئي پئي پئي.
نه وڃ ايڏانهن اُڏامي تون، اِتان واپس نه وريو ڪو،
مڃيوئي ڪونه تنهن مورک، ٿڪس تنهن کي مان چئي چئي چئي.
وڃي ٿي سونهن ڏانهن سِرڪيو، اڙانگي اونٿري ڏاڍي،
پريتن جي پلر لاءِ پياسي آ، نه ڍئي ڍئي ڍئي.
ايئن ناهي ته هوءَ هڪڙي، رڳو سوزن سزائن ۾،
انهن ٻنگن ٻکن اندر، ٻکياسين يار ٻئي ٻئي ٻئي.
حسن ۽ عشق جي هاڃن، هِنيان چيريا هزارن جا،
سلهاڙيا اِن سلهڙ اندر، سگها ”سرويچ“ ڪئي ڪئي ڪئي.